Bir bedeli olacaktı. Bunu biliyordum. Sonunu düşünmeden, tereddüt etmeden gözlerimi kapatıp ona doğru adımlar atmıştım. Oysa gözlerimi kapatmama gerek bile yoktu. Zaten karanlıktaydım. Umutsuzdum. Kaybolmuştum. Bu durum aldığım kararı, ona doğru attığım adımları kolaylaştırmıştı. Tuhaf olanıysa yaptığım seçimlerin altında umut olmasıydı. Ona doğru kaybolmuş gibi değil yolumu biliyormuş gibi yürümüştüm. Aradığımı bulmuş muydum? Bulmama değmiş miydi? Kendimi dinlemeye korkuyordum. İnsan kendine yalan söylediğinde gerçek sahipsiz kalırdı ve benim sahipsiz gerçeklerim vardı. Bir yolun ortasında, karanlık bir kış gecesinde Ediz Çağıran’ın kolları bedenimi sarmışken ve kar taneleri tenimizde kaybolurken bu geceyi ve yaşananları beraber yaratmamış mıydık? Onu affedebilecek miydim? Beni affedebilecek miydi? #YabancıElyel