2017’inci yılın sonbaharında, Kore’den,Kim Ji Ha şöyle diyor :
‘Ben Türkiye’yi tanımıyorum. Hatta günümüzdeki Türkiye’yi hiç tanımıyorum! Ama susamaktan yananların olması, kutsal kadehi kaldıracak halkın ayak izlerinin var olması demektir. Tereddütsüz ileriye doğru yürüyün.’
.
Bu dizeleri Sevgi Soysal’ın kadınlar koğuşunda yaşadıklarını anlattığı dizelerden yalnızca birkaç gün sonra okudum.
Aynı dönemde farklı coğrafyalarda, biri kadın biri erkek aynı acıları çekiyordu.
İkisi de ülkelerini aydınlık kılmak istiyordu, ikisi de bu istekleri yüzünden cezalandırılmıştı.
.
Kim Ji Ha da çiçeklerin kokusunu içine çekmek istiyordu. Demokrasiye inanıyordu ve bunun için elinde kalan tek şey kalemiydi. O da çiçekleri anlattı, akan dereleri.. Ama arkadaşlarının dökülen kanlarını da, maske takan- yükseklerde yaşayan insanları da..
.
Zamanlamasıyla ve uzaktaki yakınlığıyla çok etkilendim bu şiirlerden..
Eunkyunh Oh çevirisi ve bilgilendirici notlarıyla
