Fahrenheit 451'i ilk okuduğumda kitaba karşı çok büyük duygular beslememiş olsam da sonrasında üstüne düşündüğüm zaman aslında kitabı çok sevdiğimi fark etmiştim. İtfaiyecilerin artık yangın söndürmediği, içinde kitap olan evleri yaktığı bir dünyada insanların tek düzeleştirilmesi, okuduklarının, izlediklerinin, ne hissettiklerinin bile kontrol altında tutulmasını; aşırı duyguları, soru sormayı hatta insanların mutsuz olma hakkını bile ellerinden aldıklarını düşündükçe kitaba olan bakışım değişmişti. Yakma Zevki kitabını da bu yüzden çok sevdim. Fahrenheit 451'i ortaya çıkaran hikayeler mevcut kitapta. Ilk hikayelerde mezarından çıkıp yürümeye başlayan ölülerin, yeni dünya düzenine olan tepkilerini okurken sonrasında ise o dünyanın içinden hikayeler okuyoruz. Kitapların yakılmasını ve dünyanın farklı bir hal almasını çok güzel işlemiş yazar. Bambaşka bir hayal dünyasının ürünleri mevcut bu kitapta ve okurken o kadar büyük zevk aldım ki, dönüp tekrar tekrar okuyacağım hikayeler, altını çizdiğim bir sürü alıntı var. .
Beni en çok dehşete düşüren şey ise kitap yakma olaylarının tarihte defalarca kez yaşanmış olması, Yakma Zevki'nde farklı olan tek şey bunun devlet politikası haline gelmiş olması. Bağdat'ta, Endülüs Emevileri Devletinde yakılan ve günümüze kadar yasaklanan binlerce kitabı düşündüğümde, bu distopyanın çok da uzak olmadığını gördüm. Bu kitapların yaşamı ve yaşananları farklı pencereden önümüze sunduğunu düşünüyorum, bundan sonraki hayatımda herkese bu kitapları önereceğime %100 eminim.
Ray Bradbury, bilimkurgu türünü yaşatan ve yücelten yazarların başında geliyor. Kısa öyküleriyle ayrı, romanlarıyla ayrı başarılara imza atan Bradbury’nin şüphesiz dünya genelinde en bilindik eseri 
Fahrenheit 451’dir. Başyapıtı
