Yalnızlık paylaşılmaz, paylaşılsa yalnızlık olmaz diyor şair.. Körebe gibi yalnızlığın içinde dolaşan , bazen anlamsız gelen, karmaşık ama insanı oradan oraya savurup duran dizeleriyle insana kendini sorgulatıyor. Şiirler satırlarda sevilmez, kafiyelerde aşık eder kendine. Çok şiir sevmemeli insan, çok şiir okuyup kendine en yakın hissettiğini alıp öpmeli, yüreğinde taşımalı. İşte tam da bu yüzden okunmalı, okunduğuna hep hayran bırakacağından şüphesi olmadan hem de.
Yalnız ,
Kendi ben’inin
Sen’idir.
Yalnız
Duymuş olduğunun sağırı,
Görmüş olduğunun körüdür.
Duyduklarını unutur,
Duyacaklarını düşünür.
“Eskiden şiir kitaplarına tek seferde başla-bitir yapardım. Meğer insan yaşamından parçalar bulduğunda tek seferde başlayıpta - bitiremiyormuş. Yani ne diyeyim ki muazzam.”
"Yalnızlık Paylaşılmaz
Paylaşılsa yalnızlık olmaz"
Diyen bir şair bana göre Türk şiirinin duyguyu kelime oyunlarına ve kıvrak kafiyelere en iyi yediren usta bir şiir cambazıdır. Yalnızlık Paylaşılmaz kitabındaki 80 küsür şiirin tamamı da duygu yüklü bu kelime oyunlarıyla dolu. Özdemir Asaf Tartışmasız Türk şiirinin en önemli şairlerindendir.
Yalnizlik paylaşılmaz zaten paylaşılsa yalnızlık olmaz
Ahh içimi yakan kelimeler,o nadir bulunan eşşiz dizeler beni bulunduğum yerden bambaska yerlere ışınladılar...
Bu sıralar şiir kitapları ilgimi çekmeye başladı ve beni en çok etkileyen yazar kesinlikle Özdemir Asaf oldu. Kendisinin özellikle "Akıl Gözü" şiirini çok sevdim. Kesinlikle okumalısınız.
Akıl Gözü
Seni bulmaktan önce aramak isterim.
Seni sevmekten önce anlamak isterim.
Seni bir yaşam boyu bitirmek değil de,
Sana hep, hep yeniden başlamak isterim.
Yalnızlık nedir?
Tüm gün boyunca telefonun çalmamasıdır.
Dışarıda kimseye selam vermemektir
Bakkaldan alacağını alıp çıkmaktır
Odanda tek oturmaktır
Şiir kitabımızı parça parça yalnız yalnız okudum. Bir yalnız için iyi bir paylaşımdı:) Paylaşılmazdı.
Kimi anlar paylaşılamayacak dozda yoğun geçiyoruz bu yalnızlık duygusunu. Fakat okudukça iç yüz kadarıyla paylaştığın işte "bu benim" diye anımsadığın tanıdığın o ayna...
Özdemir Asaf'ın bütün ifadeleriyle karşı karşıyasın onunla, çift taraflı yüzleştiğin gözler gibi baktığın o ayna işte.
Ve şu geçiyor ya yaşamda kimse onun için "Burada" diyemez ama yok da. Sadece o aynaya duyurmak isterdik belki de "buradayım" diye. Yani yalnızlığımıza, suskunluğumuza...
Hep bizimle olan ve kendimize daha benzer birşey bulamayızdır hem.
Ancak çok özel bir ayrıcalık ki bu kitap bu benzerliğin en koyu renginde bence. Bize kalan ve sakladığımız, yaslandığımız kendimizden aldığımız pay gibi.
Yalnızlığı daha çok sahiplendiğimiz bir zamandayken kitaplığınızda beklettiğiniz yada bir köşeye attığınız kitap olmasın.
