Yanlizlik paylasilmaz, paylasilirsa yalnizlik olmaz.
Ne guzel de dusunulup bulunmus bir soz. Peki ne anlatiyor? Hicbir sey.
Yalnizlik paylasilamayacagina gore o zaman hepimiz yalnizligimizi yasayalim, icimizdeki melankoli buyusun, insanlarin arasindaki yabancilasma da buyusun, sonra da anlasilamamaktan sikayet edelim. Ozdemir asaf'in toplumu biraz boyle bir sey herhalde. Insan arada bir de olsa sinirlenip kufuru basmaz mi bu duzene? Basmiyor.
Kediyle mum alevini anlattigi ve odasindaki esyalari topladigi siirleri guzel. Guzel dedigim kendisine cekmesini biliyor. Ama hep bir bireysellik, huzun, kelime oyunlari hakim. Ama dili sade. Zaten imge oyunlari 80den sonra sanat sepet tayfasi travma gecirince tavan yapti. Ondan onceki sairlerin geneli sade.
Ozdemir asaf'in okudugum ilk ve son siir kitabi olacak. Bana hitap etmeyen bir tarzi var. Bir sairin politik durusu muglak olunca demek ki siirleri de boyle muglak, heyecansiz ve bencil oluyor diye okudum ve gectim.
