"Her insanın bir öyküsü vardır, ama her insanın bir, şiiri yoktur."
Özdemir Asaf'ın şiirleri vardı.
İnceliği ile, taşlamaları ile, zerafeti ile, nükteleri ile...
O yüzden ben Özdemir Asaf'ı hep, "Şiirlerin ve Şairlerin İstanbul Beyefendisi" olarak tanımlarım.
Kitaba gelecek olursam. Yalnızlığın furyasında, o büyülü atmosferinde, kelimelerin gücünde ve bitmeyen kalabalıklar içerisinde kendimi bir kez daha yapayalnız hissettim.
Yalnızlık. O kadar güzel anlatılmış ki, bana yalnızlığımdan başka arta kalacak bir şey olmadığını hissettirdi...
"Yalnızlık paylaşılmaz, paylaşılsa yalnızlık olmaz..."
Deli olmayı, ezelden beri delilikleri sevmenin kötü bir şey olması bir yana dursun, bir ihtiyaç olduğunu bana tekrardan hatırlattı.
"Ben çiçekleri, renklileri, delileri severim, bir de delilikleri..."
Okuyun, okutturun...
Tanıyın, tanıtın...