Və hər dəfə hansı maskasa yırtılanda, hansı idealsa məhv olub gedəndə indiki kimi dəhşətli bir heçlik, sükut, ölüm qoxuyan sıxıntı, tənhalıq, təcridlik və biganəliyin, ümidsizliyin cəhənnəm boşluğu, kimsəsizliyi onları qabaqlayırdı. Lakin onu da danmaq olmaz ki, həyatım hər dəfə belə sarsılanda nəsə qazanır, bir az sərbəstləşir, mənən dərinləşir, ancaq günü-gündən də tənhalaşır, müəmmaya dönür, soyuqlaşırdım.
Sayfa 61 - Qanun Nəşriyyatı