Timaş’ın standında kitabı incelerken karşımda oturan beyefendi ile göz göze geldim. Ben dalmışım, önünde yazan ismi farketmemişim. İsmi farketmemle, elimde tuttuğum kitabın yazarıyla yüz yüze geldiğimi anlamam bir oldu. Tanıştık, gülümsedik, kitabı da almamazlık edemedim. İyi ki de almışım ama!
Ahmet Günbay Yıldız’ın ilk okuduğum kitabıydı. Öncelikle çok sürükleyiciydi. Dili çok sade, anlaşılır ve akıcıydı. Konusu tanıdıktı ama film tadındaydı.
Âşinâ gibi olsakta aslında bazı coğrafyalara ve kan davası, töre gibi konulara biz -en azından ben- çok yabancıyız. Böyle kitaplar sayesinde belki biraz tanış oluyoruz. İyiliğin, itikat sahibi benliklerin sabrı ve metaneti ile şer’in sonsuza kadar kararmış gönüllerde yuvalanamayacağının mesajlarını veren samimi bir eserdi. İlmin cehaleti eninde sonunda yendiğini görmek ferahlatıcıydı. Böyle şeyler yaşanıyorsa, gerçeklerin de böyle olmasını temenni ederim.
İki puan kırmamın tek sebebi imlâ ve noktalama eksiklikleri! Yazar anladığım kadarıyla editör yardımı da almamış. Okurken beni çok rahatsız eden hatalar vardı. Ben imlâ ve noktalama kurallarına takıntılı biriyim, üzgünüm.
Ahmed Günbay Yıldız kitaplarından, sıcacık bir köy romanı olan 
Yanık Buğdaylar eserini okuyunca yine kendimden geçmişim. Her sayfasını tez bitmemesi için zorla çevirdiğim bir kitaptır benim için.
Kitaba başlar başlamaz akıcılığına kapılarak, zamanın nasıl geçtiğini bile farkedemediğim anları olmuştur. Köy hayatını
