İnsan övladı acı çəkmək üçün yarandığını qəbul etmiş, gəl ki bununla kifayətlənməyərək özünü eşq əsarətinə qapamaqdan da xüsusi zövq alırmış.
Günlərimizi, illərimizi, bəlkə də, bütün ömrümüzü bir heç uğruna hədər verər və buna ustalıqla bir ad da qoymağa çalışarıq. Sevgi hissi deyilən bu mücərrəd varlıq xoşbəxt etdiyi qədər də məhv edirmiş insanı...