“Bir şey söylemedi.
Ben de nasıl devam edeceğimi bilemedim.
Birbirimizle içimizden konuştuk.
Ben onunla içimden konuşuyordum.
Birbirimize bakmadan denize baktık. İstanbul'du. “Sensin” dedim.
Değişiklik olsun, kendimizden çıkalım, başka bir kişiliği deneyerek o feci konuşamamayı dağıtmak için.
Bir şey söylemedi.
Ben de nasıl devam edeceğimi bilemedim…"
Eğer kavuşuyorsak , bu ihtimalimiz varsa hasretimiz dünyadakinedir . Yüce şeyler 2 türlü başlıyor .ilki dış şartlarda adeta zaruretle ,ikincisi içten sen onu bilmeden .. '
Düşünelim kanaat cengine çıkalım dünya verip ahret alalım diyelim: Ölü kalbimiz dirileydi Hakka dönüp sadakayla yıkanaydık dünyaya hiç meyleylemeyeydik.
🍀
"...
Yine de biri çıksa, nasılsın dese alışkanlıkla iyiyim diyeceğim.
Kederli olduğumda söylenemez zaten. Buna sebepte yok çünkü.
Ne taze bir ölüye sahibim, ne felâket geçirenlerim var.
Dedim ya oturuyorum öylece.
İyi ki etrafımda kalbimi tanıyanlar yok.
..."
☆