Rusya'da İhtilal olduğu zaman ben on iki yaşındaydım. Bireyin, Devlet için yaşaması gerektiği prensibini ilk defa o zaman duymuştum. Bu düşünce tarzının kötü olduğunu ve yalnız kötülüklere yol açacağını anlamıştım. Komünizme karşı olmamın sebebi buydu ve hala da budur. Benim on iki yaşımdayken anladığım gerçeği, aydınların önemli bir kısmının hala anlamaması çok şaşırtıcı. Bu aydınlar komünist yöntemlerin kötü, fakat ideallerinin soylu olduğunu savunuyorlar. Komünizmin bütün zaferi de hala hür olan bir çok insanın bu inançlarında inat etmesi yüzündedir.
(Arka Kapak)
Kitap, bu karışık ve umutsuz hayatlardan umuda gitmek ve “yaşamak isteyen” bu iki gencin ve onlara sonradan eklenen sıkı Komunist Andrei’nin hayatlarını anlatıyor. Yaşamın yüceliğini, asla bir merkezi odak tarafından planlanmaması gerektiğini ve planlı ekonomilerin, kolektivist devletlerin halka düzgün bir yaşam sunamadıklarını kanıtlıyor.
Kitaptan 19 Alıntı
"Ben insanlarla mücadele etmek istemiyorum. Beni yalnız bırakmalarını istiyorum. Yaşamak istiyorum."
Yaşamak İstiyorum, Ayn Rand (Sayfa 110 - Plato Yayınları)
''Kireçler yer yer dökülmüş olduğu için duvarlar cilt hastalığına tutulmuş insanları hatırlatıyordu.''
"Sen de diğerleri gibi misin? Herkesin konuşmasını emreden, durmadan konuşmalarını isteyen fakat onlara bir şey söyleme hakkı tanımayan diğerleri gibi misin? "
İnsanların her saatini, her dakikasını, her sinirini, ruhlarının en gizli köşelerindeki her fikri alıp onlara her şeyin nasıl olması gerektiğini söylediniz
"Hayatımda pek önemli meselelerle karşılaşmadım. Zaten meseleleri de insanlar yaratırlar. Çünkü onlar gerçekleri görmekten korkarlar. Hâlbuki insan bakacak olursa karşısındaki doğru yolu görür. Bunu gördükten sonra da oturmak olmaz."
Bu yeni nesil eski dünyayı korkutuyor. Zira bu yeni neslimizin standardları nelerdir? İlk ve en mühimi bizler lûgatımızdan bir kelime attık. İNŞER DİLLERİNDEKİ EN TEHLİKELİ, EN FENA VE EN SİNSİ KELİMESİ OLAN «BEN» İ ATTIK. ARTIK O BİZE YARAMAZ. İSTİKBALDEKİ SLOGANIMIZ «BİZ» OLACAKTIR.
Putilovsky fabrikası işçileri kızıl bir bayrağın altında düz ve bozulmaz sıralar halinde ilerliyordu. Bayrakta şu sözler yazılıydı.
“O İŞÇİ SINIFINDAN GELDİ.
HAYATINI DÜNYA İŞÇİLERİNİN REFAHI İÇİN VAKFETTİ.
DÜNYA PROLETERY AL ARI BU EBEDİYETE İNTİKAL ETMİŞ KAHRAMANA ŞÜKRANLARINI ARZEDER.”
"Görüyorsun ya, yenildiğimiz için üzülmüyorum. Suçların en büyüğünü omuzlarımıza yükledikten sonra bunun parmaklarımızın arasından kaçıp gitmesine aldırmıyorum, bizi çelik miğferli dev gibi bir asker yenseydi aldırmazdım. Ateş püsküren canavar gibi bir insana yenilseydik üzülmezdim. Fakat bizi bir bit yendi. Sen bitleri gördün mü hiç? Sarı renklileri en tombullarıdır... Bizim kabahatimizdi bu. Bir zamanlar insanları bir tanrının gökgürültüsü idare ederdi. Sonra onlar kılıçla idare edildiler. Şimdi ise Primus'la idare ediliyorlar. Bir zamanlar saygı onları durdururdu. Sonra korkuyla durdular. Şimdi mideleri yüzünden acizler. Erkeklerin boyunlarına, el ve ayaklarına kalın zincirler takarlardı. Şimdi onları kalın bağırsakları zincirliyor. Ama kahramanları kalın bağırsaklarından tutmaya imkân yoktur. Bizim kabahatimiz bu."
"İnsan acıya dayanabilir hale gelince başkalarının acı çekmesine de dayanır, Kira."
Ayaklar karda ilerliyor, bando ve mızıkanın sesi gümleyerek toprağı inletiyor, saflar boyunca ilerleyen bu insanlar kederli bir hava içinde ilerliyordu.
