Çocukların iç dünyalarına saygı göstermeliyiz. Bize düşen, onlara güvenli bir ortam sağlamak. Bu güveni hissettiklerinde etrafı daha kolay keşfeder, daha kolay bağımsızlık duygusu edinirler. Bırakalım, çocuklarımız da biz nasıl büyüdüysek öyle büyüsünler. Düşe kalka, toza çamura bulanarak, anne babalarının güven verici varlığında seçim ve hata yapabilmenin özgürlüğünü içlerine çekerek. Hayatın ritmine uyarak.
Çocuklar gerçekten çocuk olmaya zaman bulamıyor. Sınırlarını aşması için zorlanan çocuk endişe belirtileri gösteriyor. Yalnız kalmaktan, hata yapmaktan korkuyor. Yalnızlıkla baş etmek için içsel kaynaklarına müracaat edemiyor. Hep dışarıdan kendisine yönelecek bir ilgi arayışında olabiliyor.