Yay ile Ok Atış Sanatında Zen
Eugene HerrigelQuotes
Samurayların zihniyetlerinin en saf simgesi olarak kiraz çiçeğini seçmiş olmaları sırf bir rastlantı değildir; nasıl ki, kiraz çiçeğinin yaprağı sabah güneşinin ışığında çözülürse ve sevinçten parıldayarak toprağa kayarsa, ölümden korkmayan da, sessiz ve içinde hareketsiz kalarak kendini varlığından kurtarabilir.
Kötü atışlara kızmamalısınız. Buna iyi atışlara sevinmemeyi de ekleyiniz. Sevincin ve üzüntünün sizi şaşkına çevirmesinden kurtulmalısınız.
Böylece bir başka örneği anmak için belirtelim ki, çini mürekkebiyle resim yapma sanatında ustalık, tekniğe muhakkak egemen olan elin, ruhun biçimlendirmeye başladığı anda resim çizmesinden ve sanatçının gözünün önünde belireni, arada bir kıl payı uzaklık bırakmadan görünür kılışından ibaret görünüyor. Resim yapmak kendiliğinden bir çizim hâline geliyor. Burada da ressama yöneltilen direktif şu olmalıdır: "Bambuya on yıl bak, kendin bambu ol, ondan sonra her şeyi unut ve onun resmini çiz."
“BİR OK, BİR HAYAT”
Bir gün, Herrigel atıştan döndüğünde, üstat fazlaca eğilir, “bir şeyler fırlatılacak” diye bağırır ve sonuçta gerçek bir atış gerçekleşir. Böylece, Büyük Doktrin, kendi yolunu yaptı ve bundan böyle, Herrigel “seremoniyi dans etmeyi” bilmiştir. Başka bir deyişle “vücudu, ruhu, oku ve soluğu” mükemmel uyum içerisine sokan bu saf iç özgürlüğe veya varlığının birliği durumuna ulaşmak, bu atışın tam ahenk içerisinde olduğunu sezmeye izin verir: insanın düşünceden ayrılmış olduğu bu an varlığın okunun atması içindir: “bir ok, bir hayat”. Bütün hayatımız her seferinde okla atılır. Görünen amaçtan, amacın daha öte olması gerekir. o halde ok atıldığı zaman, okçu bir an Zanshin adı verilen bir konsantrasyon ve dikkat tutumunu muhafaza eder. Bu ruhta, okun atılışını takip ettiğini ifade eder.
Üstat, "Gerçek sanat amaçsızdır ve maksatsızdır!"