Bir salata mutlu ederdi beni şimdi. Kırmızı Soğanlı, maydanozlu, bol domatesli. Bir filmin karşısında uyumak. Sessizce kitap okumak. Çok beklenmiş bir mektup almak.
Sadece "sevilmek" harekete geçirir donmakta olan bir kalbi. Ve hızla çarpan bir kalptir her seferinde, dünya üzerindeki onca güzel şeyin sebebi... Yani... Sızlayan yerinden sevmeye başlamalı bir insanı. Sevdiği kadar da sevilmektir zaten bir acının yara bandı...
Yanından geçip kendi yoluma devam ederken düşündüm de..
Hayat bu kadar basit bir şeydi işte. Yaptıklarımız, yapmak istediklerimiz, özlediklerimiz, pişman olduklarımız, onardıklarımız, onaramadıklarımız...
Her ayrılık mutlak bir sonbahar değildir. Kim bilir, belki de kapıyı çekip giden daha iyi bir hayat bırakmıştır size. Kim bilir belki de o kapının ardında daha uzun ve daha çiçekli bir yol vardır. Dayanılan onca şeyin ardından bir hediye gelecektir. Belli mi olur?