Yaz Ortasında Ölüm, Yukio Mishima'nın 1946'dan 1963 yılına kadar yazdığı on bir öyküsünü topladığı kitabı. Öyküler konu olarak birbirinden bağımsız ama içerik olarak hepsi iç karartan, ölüm ve intihar temalarının işlendiği hikayeler.
Öncelikle Can Yayınlarının kapağı ve kitabın adı çok ilgi çekiciydi, çevirisi çok iyiydi. Üslubu çok ağır, yorucu değil. Kitap da hacimsel olarak kalın sayılmaz. Okuması zor değil gibi düşündürüyor ama o kadar derin ve karamsar psikolojik tahliller, gizemli hikayeler var ki okumayı biraz güçleştiriyor bu durum.
Mishima, marjinal bir kişi. Aday olduğu birçok ödülü almamış. Üslubu daha önceden kitaplarını okuduğum Japon yazarlar Kazuo Ishiguro, Kobo Abe, Haruki Murakami gibi ya da Japon denince akla gelen ufak tefek sevimli kişilik gibi de değil. Hırçın ve gelenekselci. Dili bir yandan içinizi karartırken, bir yandan da içine çekiyor. Külliyatına hikayelerle başlamak kolay olur diye düşünmüştüm ama klasik hikaye kitapları gibi ilerlemiyor. Burada da sayfa sayısının az olması avantaj oluyor.
Ayrıntıları iyi kullanıp, detayları yerli yerine yerleştirerek yazdığı, kitaba da adını veren öyküsü Yaz Ortasında Ölüm beni en çok etkileyen öykü oldu. Zihnimde her zaman yaz mevsiminin oluşturduğu dinlenme, yenilenme, hafif, güzel zamanlar geçirme olgularını yerle bir etti.
Yaz Ortasında Ölüm kitabı farklı bir tat, farklı bir tarz. Ben Haneke filmlerine benzettim. İzlerken rahatsız eden bittikten sonra tadı damakta kalan bir film gibiydi.
