“Hayvanlar koklaşarak,insanlar söyleşerek anlaşır”
amma da palavra lafmış.
Hayvanlar koklaşıyor,insan söyleşiyor,ama gene de anlaşamıyorlar,birbirlerini öldürüyorlar.
Dövüş bitmiyor.
Bakışta söz yoktur. Kaldı ki, sözcükler ne kadar yetersiz, cılız, hastalıklıdır. Anlatanla dinleyenin, yazanla okuyanın aynı titreşim içinde oldukları anlar ne kadar enderdir. Oysa bir bakış, tek bir bakış... Sözsüz, sözcüksüz...