Öykücü olarak okuduğum Cemal Şakar’ın deneme inceleme türünde yazılmış bir eseri bu kitap. Bence daha çok edebiyatın teorik ve kuramsal mevzularına özel ilgisi olanların seveceği türden. Genel okura hitap edecek bir deneme kitabı değil. Öykücülüğünden ötürü dil oldukça işlek ve yalın kullanan yazarımız inceleme yazılarında karşılaştığımız terimlere boğulup uzun öğretici tavırların sergilendiği bir üslup yerine daha içten ama referanslarla da inceleme havasından kopmadan yazmış. Zaten bu tür eserlerin üslubuna dair çok konuşulacak bir şey yok mesele içerikte.
Eser 17 başlıkla “yazmak” mevzusunu farklı tür ve kavramlarla işlemiş. İlk bölümde yazının icadı, kelimelerin ortaya çıkışıyla başlayıp, modernizm, postmodernizm, 50 kuşağının öykü serüveni ... gibi çok çeşitli meselelere değinmiş.
Biraz da yazarımızın hayat duruşundan kaynaklı post yapısalcı kuramlara karşı eleştirel tutumu ve zaman zaman kendiyle benzer cenahtan yazarları referans alan anlatımını sevmedim. Özellikle post yapısalcı ve modern edebiyat anlayışlarının gelenekten kopuk, geleneği reddeden tavrını eleştirmiş.
Dilin sınırlarının kalkmasını,bu kadar eğilip bükülmesini, artık yazarın tanrı olup tüm göstergeleri altüst etmesini biraz da yapay (?)buhranla postmodern eserlerde işlenmesini sıkça eleştirmiş.
Son olarak bu mevzularda kim ne düşünmüş, ne demiş diye merak edenlerin ya da benim gibi yazarı öykülerinden tanıyıp incelemelerini de okumak isteyenlerin istifade edeceği bir eser.
