Hucurât Suresi 6. ayette rabbimiz bize şöyle der:
"Ey iman edenler, eğer bir fasık, size bir haber getirirse, onu etraflıca araştırın. Yoksa cehalet sonucu, bir kavme kötülükte bulunursunuz da, sonra işlediklerinize pişman olursunuz."
Özümüz,fıtratımız vermeye programlı olduğu için karşımızdaki insanda hiç aklımıza gelmeyen şeyler oluyormuş.Ona ilk yardım edişimiz para verişimiz vs. çok mutlu oluyor,teşekkür ediyor ikincisinde de hoşuna gidiyor ama daha sonraki yardımlarımızda içten içe öfke duymaya başlıyormuş bize karşı. Aslında minnet duyması ve üzmemek için elinden geleni yapması gerekirken bize göre ,"Neden hep o güçlü?Neden o hep bana yardım ediyor?Bu minnet duygusu Beni rahatsız ediyor.Bir istediğimi yapmasa da bir bahanem olsa çıkarıversem onu hayatımdan..." deyip dururmuş bizim için.İşte bu yüzden en çok emek verdiklerimiz her şeyimizi paylaştıklarımızdan yermişiz en büyük kazıkları.Şimdi sizi görür gibiyim... "Demek bu yüzdenmiş." diyorsunuz sanki?
Kendinizi kullanılmış mı hissediyorsunuz? Onlar mı sizi kullandı? Yoksa siz gereğinden fazla aferin delisi olduğunuz için mi kullandırdınız kendinizi?Bunun ayrımına varabiliyor musunuz?
Öyle ya bir daha mı gelecektik dünyaya?Gençtik,güzeldik,yakışıklıydık.Ne yani boşa mı gitmeliydi tüm bunlar?Bilmedik ki özgürlük sandığımız şey,şeytanın köleliğiymiş.