YeniyetmelikLev Nikolayeviç Tolstoy

Bir düşünce belli bir biçimde kanıya dönüşür. Çoğu zaman hiç beklenmeyen, aynı kanıya varmak için diğer düşüncelerin geçtiği yollardan değil, bambaşka bir yoldan geçebilir.

Ruhlarımız o kadar iyi uyum sağlamıştı ki, birinin teline ufak bir dokunma, diğerinde hemen yankılar yapıyordu. Biz konuşurken bu değişik tellere dokunarak çıkardığımız seslerin uyumundan hoşlanıyorduk. Birbirimize dökmek istediğimiz içimizden taşan düşüncelerimizi anlatabilmek için, ne sözcüklerin, ne de zamanın yetmeyeceğini sanıyorduk.

Yaşamın belli bir döneminde görüşlerimizin tümüyle değiştiğini, şimdiye kadar gördüğümüz tüm eşyaların, birdenbire size, bilmediğiniz yanlarını çevirdiklerini, bilmem hiç fark ettiniz mi?

Niçin kendimizi başkalarından çok seviyoruz? Çünkü kendimizi başkalarından daha iyi, daha çok sevgiye layık görüyoruz. Eğer biz, başkalarını kendimizden daha üstün görseydik, onları kendimizden daha çok severdik. Oysa böyle bir şey düşünülemez bile.

Kardeş, arkadaş, karı koca, efendi, uşak gibi hep bir arada yaşayan insanların aralarında tam bir içtenlik olmadığı zamanlardaki bakışları, davranışları, belirsiz gülümsemeleri altında sezilen gizli ilişkileri kim fark etmemiştir? Gözleriniz şöyle rastgele karşılaştığı sırada bütün söylenmemiş istekleriniz, düşünceleriniz, bunu karşınızdakinin anlamış olmasının doğurduğu korku, duraksama, çekingen bakışlarınızda okunur.

Tek önemli vakit vardır,içinde bulunduğunuz an. O an en önemli vakittir,çünkü sadece o zaman elimizden bir sey gelebilir.En onemli kisi ,kiminle beraberseniz odur,zira hic kimse bir baskasiyla bir daha görüşüp görusmeyeceğini bilemez;ve en onemli is iyilik yapmaktir cunku insanin bu dünyaya gönderilmesinin tek sebebi budur.

Ağlayamıyordum ama, yüreğimde taş gibi bir ağırlık vardı.