Bu tarz düşündüren, sorgulatan kitapların çoğunda insan kendi iç sesini gördüğü zaman garipsemiyor değil fakat bu kadar melankoli depolaması da insanı boğar, bu nedir dedim ben..Yani okuduktan sonra olumsuz etkilenenler için ben o kadar olumsuz manada bir etki yaşamadım. Fakat kitabı okuduktan sonra dünyanın boş olduğuna, kötümser olduğuna dair bu kadar yıkıcı yorumlar yapılması ve o ruh halinde bulunmanın çok doğru olmadığını düşünüyorum. Eğer bunu yapan bir Müslüman ise hele. Neden derseniz çünkü bir Müslüman, dünyanın ve hayatta olmanın amacını kavramış ya da o yolda olan insandır.Neden hayatta olduğuna kahreden birinin, bunları düşünmesi normal fakat inanan birinin ve insanın eşrefi mahlukat olduğuna iman eden birinin bu söylemleri hiç normal değil..ki Dostoyevski'i okumuş ya da hakkında bilgisi olan biri de aslında diğer kitaplarında görecektir ki Dostoyevski bunu amaçlamaz, bu pencereden bakabilir. İnsanın varoluş amacı, karakter yapısının ne olması gerektiği gibi birçok konuyu okuyucuya düşündürür. Yani bir varoluş sancısı çektiği görülür hem yazarın, hem kitabındaki karakterlerin. O yüzden bu eserine bakıp melankoliye girilecek bir durum yok. O yüzden kitaptakileri okuyup ışık gören tavşan gibi Dostoyevski' den kaçmayın, kitap biraz bohem gelebilir belki ama birşeyleri sorgulamak ve farklı açılardan değerlendirmek istiyorsanız hem yazarın hayatını hem kitaplarını sindire sindire okunulması taraftarıyım.
