Öncelikle bu kitaptaki sevdiğim bir alıntıyla başlamak istiyorum: Her düzgün insanın aklının bir köşesine saklanmış düşünceleri vardır. Bu kitapla ilgili değerlendirmeye bana göre yazar kitabın sonunda en güzel şekilde yapmış. Bu sebeple bu alıntıyı paylaşarak bu değerlendirmeyi bitirmek istiyorum.
“Edebiyattan ziyade kendimi ıslah amaçlı ceza bu. Uzun hikayeler anlatmak, yeraltı dünyamda kinden için için yanarak, köşemde çürüyerek, ahlaki çöküş yaşayıp çevreden ve gerçekten koparak, nasıl hayatımı mahvettiğimi göstermek ilginç olmazdı. Roman olması için bir kahraman gerekliydi. Buradaysa kahraman olmayan birinin bütün özellikleri açık açık yer alıyor. En önemlisi de, nahoş izlenim uyandırıyor. Sonuçta hepimiz hayattan kopuğuz, hepimiz kusurluyuz, neredeyse her birimiz böyleyiz. Gerçek hayattan o kadar kopuğuz ki ondan nefret ediyoruz, bize hatırlatılmasına katlanamıyoruz. Hepimiz, gerçek hayatı bir çaba, adeta bir ağır iş olarak görüp içten içe hayatın kitaplarda daha iyi olduğuna katılıyoruz. Peki neden söylenip duruyoruz? Neden kötü yoldan gidiyoruz da daha fazla şey bekliyoruz? Ne istediğimizi kendimiz de bilmiyoruz. Fevri dualarımız karşılık bulsaydı bizim için daha kötü olurdu. Deneyin bakalım. Herhangi birimize daha fazla özgürlük verin, ellerimizi çözün, eylemlerimize daha geniş alan sağlayın, kontrolü azaltın… Sizi temin ederim, yine kontrol altına alınmak için yalvarırdık.”
Fyodor Dostoyevski külliyatı kronolojik okuma maratonumun 11. kitabı olan 
Yeraltından Notlar’ı iki gün önce bitirdim. Ama ben mi kitabı bitirdim
