Semiha Ayverdi'nin 1969-1980 yılları arasındaki bazı Avrupa ülkelerine yaptığı seyâhat notlarını içeren kitap, aynı zamanda yazarın tarih, din, edebiyat gibi konulardaki görüşlerini de içermektedir.
.
Yazarın dile hakimiyeti, kusursuz Türkçesi, derin kültürü ile severek okuduğumu, bazı yerlerde hayran kaldığımı söyleyebilirim. Anlatımı ile sizi içine çeken kitapta siz de belirtilen yerleri gezdiğinizi hissediyorsunuz. Bu da sıkılmadan okumanızı sağlıyor.
.
Türk-İslam düşüncesinin fikirlerine bağlılığını yoğun olarak hissediyorsunuz okurken. Ve bunun özünü de tasavvuf düşüncesi oluşturuyor. Tasavvufun iç meselelere dönük kısmının yanı sıra toplumsal yöndeki düşünceler de sizi karşılıyor kitapta. Asli meselesi Allah ve insan meselesi ve sevgisidir. Aşk ve sevgi kavramlarının yazarın hayatındaki önemi net olarak gözüküyor. Osmanlı ve Selçuklu medeniyetlerinin İslam neticesinde yükseldiği, batılılaşma ile Tanzimat sonrası düşüşe geçildiği ve bunun sebebi olarak da özentilik görülüyor. Modernizm eleştirileri yanında eskiye duyulan özlem gözümüze çarpmaktadır.
.
Kitabı genel olarak sevdiğimi söylesem de aşırı romantik, biraz içi boş yönlere de sahip gibi geldi. Klasik eskiye yönelik özlemlerle dolu cümleler, belki de bu yönde okuduğum için daha çok, açıkçası sıkılmama neden oldu. Tasavvuf denildiğinde önce bir durup düşünürüm çünkü her bahsedilen tasavvuf anlayışında şeriata sıkı bağlılık olmayabiliyor. Akıl ve kalbin birlikte yol alması gerektiği bu alanda kitapta bahsi geçen yaşantı biraz daha aşkın öne çıktığı aklın geri planda kaldığı düşünsel yapı öne sürüyor.
