Şimdiye kadar yetişkinlerin din eğitimi ihmal mi edilmiştir, din eğitimi onlara çeşitli şekillerde verilmiyor muydu? Elbette onlara da din eğitimi veriliyordu. Ancak buradaki ikilem şu olmuştur. Nasıl ki insanoğlu daha kendisini tanımadan uzayı, denizleri, okyanusları ve diğer canlıları ve cansız alemi tanımaya kalkıştıysa, aynı durum eğitim alanında da kendisini göstermiş; eğitimciler ve psikologlar işe yetişkinlerden başlayacakları veya en azından insanı bir bütün olarak ele alıp inceleyecekleri yerde, çalışmalarının büyük bir kısmını çocuklara ayırmışlardır. Dolayısıyla 17. hazırdan 20. asrın ikinci yarısına kadar, hep çocukların biyolojik, psikolojik ve sosyal gelişimleri incelenerek, tüm eğitim ve öğretim çalışmaları onların bu özelliklerine göre ayarlanmış ya da geliştirilmiştir. Yetişkinlerin eğitimi bu günlere kadar ya tamamen ihmal edilmiş, ya da çocuklar için geliştirilen eğitim ve öğretim metod ve ilkelerinin yetişkinler için de aynı olacağı düşünülmüştür. Oysa bu kabul edilecek bir durum değildir. Zira nasıl ki, çocuklarla yetişkinlerin fiziki, sosyal ve psikolojik gelişimleri; ilgi, alaka ve kabiliyetleri birbirinden farklı ise, aynı şekilde onların eğitim ve öğretimleri de farklı olacaktır. İşte bir taraftan bilim ve teknoloji alanındaki gelişmeler, diğer taraftan insanın yaşam süresinin uzamasıyla yetişkinler dünyasına ilişkin araştırmalar da yoğunlaşmış, ortaya tamamen kendine özgü metod ve tekniklerle, "yetişkinlerin eğitimi ve öğretimi" sanatı anlamına gelen “andragoji” bilim dalı doğmuştur. Artık şu anlaşılmıştır ki, yetişkinler çocuk değildir, o halde onların eğitimi ve öğretimi de farklı olmalıdır.
