Bir dəfə oxuduğum romanlardan birində bu misralar beynimə istəmsizcə həkk olundu :
" Təqvimlərdə qara haşiyəya alınmış günlərlə qırmızı yazılmış günlər vaxt adlı eyni ananın övladı olsa da, dünyaya eyni cür gəlsə də, birincilər nifrət, ikincilər rəğbətlə yaşamağa məhkumdur. Günlərin xoşbəxtliyi və bədbəxtliyinin müəllifi insanlardır, əlbət ki."
Əslində sadə cümlələr, sadə bir fikirdi, amma bir çoxları üçün. Mənim üçün isə nisbətən daha dərindi anlamı.
Özümlə təklikdə qalıb, söhbət etməyi xoşlayıram. Ən çox da gün sonu edirəm bunu. Sutkanın müxtəlif saatlarında yaşadığım hissləri, gün ərzində danışdığım insanlara verdiyim reaksiyaları, cavabları düşünürəm. Və özümə bu sualı verirəm:
" Bu gün sənin üçün nə ifadə edir?
Bu sualı özümə verməyə yuxarıda qeyd etdiyim cümlələri oxuduğum gün başladım. Və belə bir qərar verdim bundan sonra heç vaxt heç bir anımı boşuna yaşamayacam . Hər birinin öz anlamı olacaq. Həmin günümə kiminsə təsir etməsinə, mənim günümün müəllifinin başqası olmasına icazə verməyəcəm. Əgər xoşbəxt hiss edirəmsə də , pis hiss edirəmsə də bunun müəllifi mən olmalıyam.
Sizə də tövsiyyəm, özünüzlə söhbət etməyi bacarın və kiminsə sizə təsir etməsinə icazə verməyin.
P.S. roman- Varis Yolcuyev #yetmisyeddincigun
