Nazım Hikmet’in “Kerem Gibi” şiirinden bir dize sürekli tekrarlanıyordu içimde. “Hava kurşun gibi ağır” “Hava kurşun gibi ağır” “Hava kurşun gibi ağır”.
Kızımı bir türlü susturamıyordum. Bir ara üvey babam gelerek eğilip çocuğun yüzüne baktı “Bu çocuk ölecek” diyerek gitti. Ertesi günü çocuğum öldü. Ben üvey babamın gelip beni saçlarımdan sürükleyerek götürüp tecavüz ettiğini, o odadan çocuğumun yanından acılar içinde ayrıldığımı çocuğumun anladığına inanıyorum. Annesi kendini koruyamaz zavallı bir durumdaydı ve acı çekiyordu. Kendini koruyamayan bir anne beni nasıl koruyacak diyerek yaşamak istemedi. Kim bilir belki benim çektiklerimi o çekmek istemediği için öldü. Buna hâlâ inanıyorum. Çünkü o da kız doğmuştu.