Sesler, renkler, kokular, görüntüler “boş doğa”da çırçıplaktır. Her şair, onlara kendi sözcükleriyle giysiler diker. Kimi görüntüler, sözcüklerle örtündükçe kimileri de onlardan arınır. Geriye ise yine görüntüler kalır. Birkaç yalın sözcükle yeryüzü yeniden yaratılabilir. Haiku, işte o sessiz, taze sözcüklerin uğuldayan gölgeleridir.
I.
İlk sis sonrası-
Yalanıp duruyor ay
bir kedi gibi
II.
Dağa uzanmış
kartalın gölgesinde
miskin karınca
III.
Bu güz gecesi
kararmış kırık çömlek
şairin kalbi
