“Babam gitti, bir daha geri gelmemek üzere” dedi Madeleine, yüzünü tekrar bana dönerek konuşmasını sürdürdü:
“O andan sonra, kendimi gecesi olmayan bir dünyada yıldız gibi hissediyordum. Ama annem bir gün beni karşısına alıp, ‘Sevgili yavrum, yıldızın değerini belirleyen şey, gece değildir, kendisidir. Hiçbir zaman gece olmasa da o her zaman parlar, değerini bilen onu gündüz de görür’ dedi.
‘Ya kimse göremezse, o zaman çok üzülürüm. Oysa ben ışığımı sonsuza dek yaymayı isterdim’ dedim.”
Annesinin cevabını söylerken, gözleri hiç sönmeyecek bir umutla parlıyordu:
“Üzülme, sen parlak bir yıldızsın, insanlar göremiyorsa bu senin parlak olmadığın anlamına gelmez.”
Her insan içinde bir kuyu taşır. Kimisi bir kâşif ruhuyla kuyunun içinde ne olduğunu arar durur yaşamı boyunca. Tüm arayışlar, kusurları, yaraları, acıları, hüzünleri, yaşamın bir parçası kabul ederek kendini bulma gayretidir. Kimisi ise çaresiz bir şekilde en dipte kurtarılmayı bekler, kuyunun içinde ne olduğunu bilmeden. Ama neticesinde herkes kendi kuyusundan bakar gökyüzüne.
Adem Turan’ın kaleme aldığı bu kitap, kuyunuza ışık tutan sayısız yıldızlardan birini sizin için indiriyor yeryüzüne...
