Ozelde bazi kitaplar, genelde bazi yazarlar vardir ki, okumak, bir iddia; anlamak ya da anlayabilmek iddia otesinde emek ister. bunlar bir sekilde, rastlantisal ya da degil, gerceklestiginde sanirsin ki, her sey yolunda. hayir degildir iste, tipki kitapta oldugu gibi bu sefer parcalanmaya hazir oluyorsun. sorgulamanin otesine kontrolsuzce cikildiginda onulmaz izler ve yaralar almak sonucu ve ihtimaline karsin, yine de bu kitabin okunmasi gerekiyor.
Kendinde, kendine dair buldugun sadece kendiliginden gelmedigi gibi kendin disindakilerle de geliyor.
Diyorsan ki bazi kitaplarda, bazi karakterlerde kendimi buluyorum, bunun arka planinda senin dusunsel kimligin veya ileriye donuk dusuncelerin oldugu gibi toplumun, ailenin ya da “baska bir seyin” de ciddi bir etkisi var. Bir destek olmaktan, guc vermekten ote cogu zaman ayak bagi, hatta kendini kendinden kopardigin bu olum/cul bag/lilik bazen o kadar guclu olur ki, “seye” dair, artik o “sey” her ne ise kopmasi bir o kadar gucken, bir o kadar kendini “tekrarlar bicimde” belki de “abartiyor” denilerek; kitap uzerinde sana sunu da dusundurtuyor: “yahu bu kadar kararli, kotu bile olsa, tutarli bir zihnin bile, hem yazar hem de karakter icinde kendini sanki anlatamamis veya anlatacak baska bir sey bulamamis gibi sunmasi, gostermesi, ve belki bu sekilde kendini sunuyor olmasi, belki biraz da caresizlikle, baska hangi sekilde yapabilirim ile sinirliyken, gercekte; gercek olana dair kopuslardir. kendinden emin olamamadir, aslinda kendi bile degil, bu olamamadir, yok etmedir, yok ederken yok olmadir, yok olmaktir. iste parcalanisin kendisi budur.
