Ormanda bir tren yolu vardı ama tren yoktu. Korku vardı ama kabuslar yoktu. Kabuslara tren çarptı, varlığın içine iki yokluk düştü. Ölüm vardı ama ruh yoktu. Beden vardı ama hayat yoktu. İki yokluk birbirine çarptı, yaşayan bir ölü doğdu.
.
.
Derin, adı gibi derin bir yalnızlığın içinde yaşıyordu. Henüz küçük bir çocukken öğrenmişti düştüğü zaman yaralarının sarılmayacağını, yanlışlarının kocaman bir elde şekil bulup yüzünde patlayacağını... Bir varmış bir yokmuş diye başlamadı O'nun masalı... Bir YOKMUŞ, bir YOKMUŞ,hep YOKMUŞ... Derin'in yoklukların içinde yok olmadan kalma çabasına, kazandığı üniversitede tam bir kaosa dönen hayatına.. Duyguların savaşına hazır mısınız?
.
.
Bir baba... Evladının arkasında dağ gibi duracak, yaralarını saracak, korkunca avutacak... Kız çocuğunun kahramanı olacak... Maalesef Derin için baba figürü = korku demekti. Her hatasında fazladan bir tokat, her düştüğünde sarılmayacak yaralar demekti.
.
Başarılı olmak zorunda olan Derin, babasının istediği Üniversiteyi kazanmıştı. İstanbul'a taşınan aile ve Derin için hayat tam bir kaosa dönmüştü. Karşı komşuları Arda, her yerde Derin'in karşısına çıkıyor, Derin'i parçalarına ayırıp, yakmaya yeminli görünüyordu. Satırlar alev aldı... Yıkım çok yakındı... Peki bu enkazın altında kalacak yürekler, bir daha aşkla, sevgiyle, güvenle atacak mıydı? Sorularımızın cevabı ve fazlası eserimizde der ilgililerine şimdiden keyifli okumalar dilerim Kitapla Kalın
Fatma Reyhan Yapar ın #yoklukvadisi kitabının yorumuyla geldim
Derin küçüklüğünden beri babasının psikolojik ve fiziksel şiddetine maruz bırakılmış,içindeki dünyanın yerle bir olunmasına seyirci