Cemal Şakar’ın bir öykü kitabını daha bitirdim. Yol Düşleri yazarın ikinci kitabı. Kitapta anlatılan öykülerin ana teması yol, yolcu, arayış, sorgu. Kendini bulma kendini tanıma yolunda daha çok içe doğru bir arayış. Yol bulma çabası. Ruhuyla, bakış açısıyla mekânlara farklılıklar kazandırıyor. Zamanlara da. Belki bulunduğu zamandan daha farklı, daha geniş, daha inşirah dolu zamanlara. Sonra sonra evini, kitaplarını her şeyi yakıp zamanı ve mekânı yok edip yoluna devam ediyor.
Yıllar önce Çehov’un hikâyelerini okumuştum. Bu tarz eserleri okudukça içimde yeniden Çehov okuma isteği geliyor. Serimsiz, düğümsüz, çözümsüz, belli bir sonucu olmayan, daha çok okuyucunun duygularını, muhayyilesini dalgalandıran öyküleri. Ama önce Katherine Mansfield’in Bir Gece Vakti kitabını bitirmeliyim.
Yol Düşleri’nden altını çizdiğim birkaç cümle:
Kendimle yüz yüze gelmek, kendimi izah edebilmek için bana biçilen ömürden başka çalacağım kapı yok.
*
Her şeyi geride bırakıp birine gitmek ya da her şeyi geride bırakıp size geleceğine emin olduğunuz insanların olduğunu bilmek hayatı yaşanır kılar.
*
Ben tükenen beraberliklerin değil, ulaşamadığım üretken yalnızlıkların peşindeyim. Zamana sığmayan bir zamanın, zamanın dışındaki bir yerin, bir makamın aracısıyım.
*
Ben nereye gidersem gideyim içimdeki sıkıntıyı, yere göğe sığmazlığımı da oraya taşımayacak mıydım. Belki ben göğsümün daralmasıyla varım.
