Yarım bırakmayı bile düşündüğümü itiraf ederek başlamak zorundayım. Fakat şöyle de bir gerçek var ki Nazan Bekiroğlu’nu okuyup tekniğine, bilgisine, kültürüne saygı duymamak mümkün değil. Nar Ağacı’nı okuyanlar hatırlar Settarhan ile Batum’a, Tiflis’e, Yezd’e ; İsmail ile Çanakkale’ye uzandık ve kitabın insanı bu denli içine çekişindeki en önemli sebeplerden biri belki de aynı yollara yazarın bizzat kendisinin de düşmesiydi. “Yol Hali”, Nar Ağacı’nın ön hazırlığıymış anlaşılan. Yazarımız hem İran, hem Çanakkale yolculuğunun gezi notlarına yer vermiş çünkü bu kitapta. Dil aynı güzellikte ama içerik tekrarlanmış gibi geldi bana. Yine de söz konusu Nazan Bekiroğlu olunca sevmedim yazmaya elim varmaz. Diğer kitapları kadar çok sevmedim diyebilirim :)
