Züleyha, Yûsuf'a bir mektup yazmaya başlayınca Yûsuf diye başladı, Yûsuf diye bitirdi. Gördü ki hitaptan öteye geçemedi. Anladı ki aşkın nâmesinde ser-nâmeden öte kelâm yok. Ve Züleyha'nın lügatinde Yûsuf'tan öte sözcük yok.
Yûsuf ile Züleyha
Âh benim devletim, âh benim ülkem
Benim ömrüm
Merhaba
Ben, Yûsuf, sınanmış bir kalbin sahibiyim
Şöyle buyur, bu kalp senin efendim
Şimdi ben, Yûsuf , tut ki Mısr'a azizim, efendiyim
Boynumdaki künyede hâlâ vasfım yazılı: Züleyha'ya köleyim
Ne olursa kalpte olur, ey kalbi kırıklarla beraber olan Allahım!
Yolunda yürümek için ben kuluna lütfettiğin, devletim ve ikbalim olan yol arkadaşıma Bismillah!