13. Yüzyılda tekke şiirinin en önemli şairlerinden biri olan Yunus Emre, ilahilerinde Allah sevgisini işlemektedir. Tasavvuf anlayışına göre, insanın dünyadaki görevi Allah’a ulaşarak onun varlığında yok olmaktır (fenafillah). İnsan gibi, bütün varlıklar da Allah’ı kendi dillerinde ve hallerinde arar, ona ulaşmaya çalışırlar. Tasavvufta mutlak sevgili ve dost Allah'tır. Allah'ın dışında ki her şey geçicidir. Dünyadaki her şey Allah'a ulaşmak için bir araç olarak görülür. Şiirde gece gündüz Allah aşkıyla yanıp tutuşan, dünya malına değer vermeyen, Allah aşkını zenginlik ve fakirliğe tercih eden bir dervişin düşünceleri dile getirilmiştir. Bu tasavvuf düşüncesidir.
Yunus Emre, şiirlerinde hem heceyi hem de aruz ölçüsünü kullanmıştır. Nazım birimi olarak hem beyit hem de dörtlük kullanmıştır. Şiirlerini daha çok ilâhi, nutuk ya da nefes türünde söylemiştir.
