Anneannem, kendi anneannem diye demiyorum, benim hayatta en değer verdiğim yaşlı insandır. Çoğu zaman kendimi hep onun hayat hikayesinden parçaları yakalamaya çalışırken buldum. Okuma yazması olmadığından, hiçbir zaman onun yazdığı bir seyler bulamadım. Sonra kendim yazmaya karar verdim. Torunlarıma... Ilerde okuyup sevecekleri, 2010'lu yıllarda genç olan anneanneleri ya da babaannelerinin hayatına dair kesitleri.
Bu kitabı okurken de kendimden bir parça buldum. Tek mantıksız tarafı yaşlı birinin bu kadar güzel cümleler kurabilmesiydi. Bu bana biraz ütopik geldi, yine de anlatilanlar o kadar içten ki. Kendi torunluğumu sorguladım biraz. Elbet bir gün sevdiğimiz kişileri ne yazık ki kaybedeceğiz. Her gün yanlarında olduğumuz anların değerini ise o zaman anlayacağız. Yazarken bile boğazımda düğümlenen bir his bırakıyor bana bu düşünce. Söylenmemiş onca söz ile birini mezara yollamak hep acı verecek bana.
Kisaca bu kitabı sevdim, sevmekle birlikte kendimden bir şeyler buldum. Ahlak anlayışı, dine bakış, sevdiğin kişi ile olan bağlar... Hepsi bu kitapta güzel bir şekilde işlenmiş.
Umarım benim gunluklerimi de torunlarım bir hevesle okur
