Uçakta benim sıramda oturan küçük kıza döndüm. Neler çizdiğini sorabilir miyim? Sizin resminizi çizdim dedi minik kız, gülümsedi. Kağıdı bana uzattı, benim resmimi çizmişti, harika bir çizimdi sanki vesikalık çektirmiştim. "Bunu nasıl yaptın?" diye sordum. Beş yaşındaki bir kızın yapabileceği resim değildi çünkü. O resimde "Meleklerin parmak izleri var" dedi, birden ürperdim. Küçük kız da annesinin diliyle konuşuyordu sanki. Bu kez ön koltukta oturan küçük kız yaptığı resmi uzattı. O da tahta bir bavul çizmiş altına uçaktaki koltuk numaramı eklemiş ve "Yanlış Yolcu" diye yazmıştı. Bazı şeyleri kavrıyordum artık. O iki küçük kız ve yanımda oturan kadınla yolcular arasındaki bağı kurmuştum. Onlar yaşam biletini kesen kondüktörlerdi. Adım gibi emindim ki; o kadın ve iki küçük kız kanatlarını gizliyordu. Belki de naklen yaşıyorduk o anda, belki cennet ve cehennem bizi izliyordu.
