Hayatının en güzel yıllarını Kont Münnich'in yanında geçiren babam Andrey Petroviç Grinyov, daha sonra dilekçesini vererek Rus Ordusun'dan binbaşı rütbesiyle emekli olmuştu. O zamandan beri Simbrisk bölgesinde yaşayan babam yalnızlığa daha fazla dayanamayıp, bölgenin yoksul ama soylu bir kızı olan Avdotya Vasilyevna Yu ile hayatını birleştirmişti. Artık babamın malikânesi yeni bir ev sahibesi ile tanışmıştı.
Babamın tam on tane çocuğu vardı ama kardeşlerimin dokuzunu da küçük yaşlarında yitirmiştim. Artık dünyaya yepyeni bir gözle bakmaya ve yeni bir uğraş aramaya başlamıştım. Sonunda, aynı zamanda akrabamız olan Prens B...'nin muhafız birliğinde binbaşılık yapan Semyonovskin'in yardımını hiçbir zaman unutmayacağım. Tabii talim yaptığım ve öğrenim gördüğüm süre içinde izinliydim. Benim zamanımda çocuklar farklı bir eğitim görüyorlardı. Oldukça dürüst ve içten bir insan olan Savelyiç'in himayesine babam tarafından bırakıldığımda, henüz beş yaşında bir çocuktum. Savelyiç benim hem dadım, hem öğretmenim, kısacası her şeyimdi. Bütün çocukluğum onun yanında geçmiş on iki yaşımda okuma yazmayı iyice sökmüştüm. Savelyiç'ten kazandığım bilgilerden biri de köpekler, özellikle tazılardı. Onları iyice tanıyordum artık.
