Demem o ki, ben şimdi sana kalk gel demem. Beklerim hep ama gel demem. Diyemem. Çünkü öyle öğrendim. Canım çok yanıyor şu an. Şimdi gelsen, sarılsam sana, yapıştırsam başımı göğsüne ağlamaktan ortalığı ayağa kaldırırım. Ama gel demem.
İnsan suçlamak istedikten sonra her şeyi suçlayabilir. Şartları suçlar, kaderi suçlar, yaptıkları için kendisini, yapamadıkları için karşındakini ve bu kompozisyonu dizayn ettiği için Tanrı'yı. Tatlı ama zararlı bir alışkanlıktır suçlamak, bir kez başlandı mı önü alınmayan.
"Nasılsın?"dedi.
Sahi nasıldım? Hiçbir fikrim yoktu nasıl olduğum hakkında. Böyle durumlarda genelde iyiyim der insanlar. Ben de iyiyim demeye niyetlendim ama dudaklarımdan "Yorgunum" kelimesi dökülüverdi.