İki gecedir yalnızca Tezer Özlü okuyorum. Kitaplarını hem merak ediyor bir an önce okumak istiyorum hem de bitecekler diye üzülüyorum. Bu ne yaman çelişki böyle...
Kitap, 6 yaşında bir çocuğun anılarıyla başlıyor. Daha sonrasında bu çocuk büyüyor ve kadın oluyor. Kadın hep bir yolculuğa çıkıyor ve buralardaki anılarını anlatıyor. Bir tren yolculuğunda tanıştığı erkeklerle olan ilişkilerini anlatıyor. Ama bu ilişkiler yoğun değildir, belli bir duygu da barındırmıyor. Onun için erkekler geçicidir, tek bir andan ibarettir. Ayrıca kitapta dış ses olarak adlandırdığı Cesare Pavese'den alıntılara yer veriyor. Çünkü Tezer Özlü okurları bilir ki onun en sevdiği ve kendiyle özdeşleştirdiği yazardır Pavese. Hatta onun intihar ettiği otel odasına gider, düşünür, canlandırır gözünde. Tezer Özlü de daha 20'li yaşlarının başında intihar eğiliminde bulunmuştu fakat daha sonrasında böyle bir girişimde bulunmadı tekrar. Çünkü o edebiyatı yaşamdan da üstün görmüştü.
Kitapta okuduklarınız size diğer kitaplarından tanıdık gelecek. Çünkü hemen hemen aynı olaylar çerçevesinde kendi benliğini anlatmış Özlü. Ben bu kitabını da çok beğendim. Ayrıca onun en sevdiği yazarı aşırı merak edip kitabını sipariş verdim. Pavese'yi bu denli sevdirenin ne olduğunu merak ediyorum doğrusu.
Keyifli okumalar :)
