engin geçtan’ın şahsı da, onun kaleme aldığı eserler de şüphesiz çok kıymetli. insan olmak kitabını çok sevmiştim. zamane, insan olmak’tan sonra çok severek okuduğum bir diğer kitabı oldu. —bu kitabının neden diğer kitaplarından daha az ilgi gördüğünü de anlamış değilim.—
çağımızın aşması elzem olan şahsi ve toplumsal problemleriyle bir kez daha tüm açıklığıyla göz göze geliyoruz bu kitap ile. engin geçtan, on iki eylül sonrası ortaya çıkan toplumsal formasyonu ve bireysel varoluşları hem kendi geçmişinin izinden giderek hem de darbe öncesini hatırlayarak analiz ediyor. kişisel deneyimlerinden ve yaptığı görüşmelerden yararlanarak yaptığı analizler, psikanalize ve jung’un analitiğine dayanıyor. toplumumuzun birçok sorununa değiniyor ve bunu da kimseyi kırmadan dökmeden yapmaya çalışıyor. yüz sayfalık bir kitap olmasına karşın derinliği oldukça kuvvetli. tekrara düşmüyor, akademik ağır bir dil kullanmıyor, tersine; üslubu akıcı olduğu kadar nahif ve kucaklayıcı. geleceğe ilişkin iyimser tavrı da örnek alınası.
bir gün kendimizi tanıyabilirsek, içimizdeki ben’i anlamlandırabilirsek şayet, iyi yönlerimizi kötü yönlerimizle kabul edebilirsek, içinde yaşadığımız toplumu tarihiyle kültürüyle kabullenebilirsek, bunu başarabilirsek, çoğu problemin üstesinden gelebileceğiz. özerklik de, o zaman anlam kazanacak.
modernitenin pençesinde insan, toplumun gölgesinde insan, kaygının/yaşamasızlığın/eylemsizliğin/anlamsızlığın/saldırganlığın avuçlarında insan olmayacağız o zaman.
