İnsan gözünün görə bildiyi müxtəlif rənglər, əslində, işığın müxtəlif dalğa uzunluqlarıdır; spektrin bir ucundakı qırmızı rəng ən uzun dalğa uzunluğuna, digər ucundakı mavi rəng isə qısa dalğa uzunluğuna malikdir.
Fəza-zamanın bir sərhədi yoxdursa, sərhəd şərtlərindəki davranışları izah etməyə (demək ki, kainatın ilkin vəziyyətini bilməyə) ehtiyac da yoxdur. Fəza-zamanın Tanrıya istinad edərək açıqlamağa çalışacağımız bir kənarı, ya da yeni qanunlarla müəyyən edəcəyimiz bir sərhəddi yoxdur. Belə deyə bilərik: "Kainatın yeganə sərhəd şərti sərhədinin olmamasıdır". Kainat özü özünü ehtiva edir və özündən kənarda heç nəyin təsirinə məruz qalmır. Nə yaradılmışdır, nə də yox olacaq. Kainat sadəcə mövcuddur. Kainatın başlanğıcı olduğuna inandıqda bir yaradıcının yeri aydın görünür. Ancaq kainat özü özünü ehtiva edirsə, sərhəddi və ya kənarı, başlanğıcı və sonu yoxdursa, "yaradıcının rolu nədən ibarətdir?" sualının cavabı o qədər də aydın deyil.
Qədim yunanlar gecənin qaranlıq səması ilə də yaxından maraqlanırdılar. Aristotel dövrünədək insanlar əsrlər boyunca gecə vaxtı səmada işıqların hərəkətlərini müşahidə etmişdilər. Onlar beş işıq istisna olmaqla (Ayı nəzərə almırıq), minlərlə işığın səmada birlikdə hərəkət etdiyini görmüşdülər. Qrup halında hərəkət etməyən işıqlar bəzən şərqdən-qərbə istiqamətlənmiş hər zamankı yollarından kənara çıxır, sonra eyni yolu qayıdırdılar. Bu göy cisimləri "səyyah" sözünün yunanca qarşılığı olan "planet" adlandırıldı.
Yunanlar ancaq beş planeti müşahidə edə bilmişdilər, çünki köməksiz gözlə yalnız bu beş planeti görmək mümkündür: Merkuri, Venera, Mars, Yupiter və Saturn.