Bir Agatha Christie romanında daha katili en başından beri tahmin edebilmiş olmanın haklı gururu ile huzurlarınızdayım. Christie'nin tarzına alışkın olan okur için katil o kadar "Ben buradayım ama siz ben yokmuşum gibi davranın." diyordu ki tahmin etmemek güçtü. Peki bu tahmin edilebilme durumu hikayenin basit, sıradan olduğunu mu anlatıyor bize? Hayır, kesinlikle! Christie yine incelikli, akla zor gelecek bir kurguyla olayı çözdürüyor Miss Marple'a. Bu defa tiyatro sahnelerinden, illüzyonistlerin sahnelerinden alıyor ilhamını Christie. Zaten kitabın orijinal adı olan They Do It With Mirrors da tiyatronun büyüsünü anlatmak için kullanılan eski bir terim.
Christie'nin en iyi kitaplarından biri diyemem (Zaten Poirot'nun olmadığı bir Christie kitabının bu sıfatı hak etmesi imkansıza yakın kanımca) ama türe ilgilisi olan okurlar için iyi vakit geçirtebilecek, akıcı bir roman.
