Umut sundum insanlara; umut ederek sevginin en hasını. Avuçlarımda güneşin pırıltısını taşırken, yüreğimden taşan sevdaların, soylu süvarilerini gönderdim dört nala, dört bir yana.. Uykusuz dizeleri biledim mısralarımda, hasretlerim, iklimsiz ülkelerin kayıp sokaklarına taşıdı hayâllerimi...
Ben şairim; Gözyaşlarının hüküm sürdüğü; gönül zindanlarında yıkadım mürekkep boyalı ellerimi... Ve; Dokunduğum her parmak ucundan; tutuşturduğum sevgi çerağlarını yar edip ıssız gecelerime, uzayıp gittim uzak ufuklara doğru... Gün oldu yarin bakışında, gün oldu hayatın yokuşunda, ya da şarkıların kıvrak nakışında dokundum insanların yüreğine... Bazen aşkın çilehanesinde; bazen de bir zeytin tanesinde buldum hayatın sonsuz sırlarını.
Yağmur öncesi zamanların dingin sessizliğinde, güneşten kavrula kavrula, suya hasret yanlarımda çoğalttım öz benliğimi. Sizler için, kelimelere yükledim umudun ve sevginin en güzelini. Öyle ki; ruhuma dokunur gibi, yüreğinizle usulca dokunduğunuz şiirlerimden duygularım; gül yaprakları gibi dökülüverecektir avuçlarınıza... İşte bundandır ki; bir zeytin tanesinden yola çıkarak, benim iç dünyama varan bu yolculuğa; Zeytinin Tuzu Gibi adını verdiğim kitabımla davet ediyorum hepinizi...
