Kitapları okumuyor, yaşıyorum. Çoğu zaman tehlikeli olabiliyor bu durum ama farklı hayatlara dokunmak bana yetmiyor sanirim ...
Ancak okuduğum kitapları içselleştirdiğim zaman verim alabiliyorum. Bir an da küçük bir odanın duvar kağıdına bakıp psikolojik sorunlar yaratırken , bir yandan kocaman bir ahşap masanın başında akşam yemeğinde felsefe yaparken buluyor , bazen Rusya'nın ocak ayında sokakta bir elim cebimde diğer elimde sigara uzun pardösümle gecenin karanlığında kayboluyorum.. Hepsini ben yaşıyorum. Dış dünyadan ziyade kafamın içinde. Hastalıklı bir ruh evet..
Hakan Günday'ı en çok dünyaya kafa tuttuğum zamanlarda okumayı seviyorum. Birine,birilerine açıklama yapmanın manasını yitirip bir kaç küfür sallamak isterken..
Bu eserinde bize mantık dışı durumların nasil zamanla normal gelmeye başladığını hiyearşik düzenin nasıl işlediğine kadar sistematik ezilmelerin ,insanı delirmenin eşiğine getirdiğini askerlik kavramı üzerinden işleyerek anlatıyor. Hayal ve geçerlik arasında gidiş gelişlerinde kendine özgü kullandığı dili eseri taçlandırmaya yetiyor. (İçerik itaberiyle sarsıcı olmasi askerlik sürecinde olan veya olacaklar için tehlike arz edebilir. )
