canı yanıyordu. kırgındı. birinin onu sevebileceğine gerçekten inanmıyordu ve kim olursanız olun, bu incitirdi. insana kendini güvensiz hissettirirdi. gizlenmeye ve etrafına duvar örmeye zorlardı.
"Hayaller asla ölmez. Bazen öldüklerini sanırsın ama aslında yaşlı ve büyük bir ayı gibi sadece kış uykusuna yatmışlardır. Hayal yeterince uzun süre kış uykusunda olursa, o ayı da uyandığında son derece huysuz ve aç olur."
Aptalın tekiydim. Çoğunlukla benim hatamdı. Bunu itiraf ediyorum. Ama o zamanlar aşkın umutsuzlukla birdi. Acını tutunma ihtiyacına dönüştürdün. Beni boğuyordun. Amatör bir psikolog gibi görünmek istemiyorum, fakat yas tutmaya ihtiyacın vardı. Hepsini geride bırakman gerekiyordu; bastırman değil. Oysa yüzleşmiyordun.