Artık ben de onlara inanmaya başladım. Kime seni seviyorum dersem o benden gidiyor.
Dememek gerek galiba. İnsanların gözünde korkuyu görüyorum. Sevilmekten korkar olmuşlar.
O an şunu anlıyorsun: Yalnızlık değil, eksilmek...
Eksiliyorsun hayatta. Bir parçan kopuyor, yarım kalıyorsun. Artık alışkanlıklarını değiştirmek zorunda oluyorsun. Yatağını kendin topluyorsun. Kahvaltını kendin hazırlayıp çayını kendin dolduruyorsun.
Ve şunu biliyorsun.
Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.
Bunu kabul etmek zor. Ama kabul edince her şey güzel oluyor. Bazen kabullenmek gerek. Hem kabullenip, hem susmak..
En güzeli bu.
Sustuklarım içimde büyüyor.
O büyüdükçe ben yaşlanıyorum.
Sabretmem gerekiyor. Her şey güzel gidiyor. Eksik olduğunu biliyorsun. Bütün duygularına sahip çıkıyorsun, sana karşı gelen duygu sadece özlemek oluyor, ne yaparsan yap özlüyorsun.
O da kalbinin güzelliği. Bırak varsın özle.
Çünkü özleyince hayatta kaldığının farkına varıyorsun. Her nefes aldığında kalbin acıyor.
Ve yaşıyorum diyorsun.