Merhaba 1k okurları.
Kimi takipten çıktıysam, haketmiştir. Kim beni takipten çıktıysa canı sağolsun. Marhameti olmayan, alem yansa ben kitabımı okurum diyen okurların takibimde kalmasının ne anlamı var. Bir gün ben de enkazda kalırsam ki Allah korusun, o gün de kitap okuyacak demek ki. Biz burada kitap okuyor, alıntı ileti paylaşıyor, acımızı, sevincimizi bölüşüyoruz. Hayır efendim, kitap uygulaması deyip de yoluma devam etmiyorum. 1k benim ikinci evim gibi, ikinci ailem gibi. Anlayışı olmayanın ailemde, evimde yeri yoktur. Sebepsiz engelleyenler var, yoruma bakıyorum, engellenmişim. Vardır kendince bir açıklaması deyip, geçiyorum. O da öyle mutlu olmuştur. Bu mu derdim?
Kimse yarın başına ne geleceğini bi le mez. Alıntıyı taslağa da kaydedebilirdik değil mi? Deprem butonu oluşturuldu, herkes takipçi kasmak için deprem konumuyla paylaşım yaptı. Evet, ben "egolu"yum, evet, ben "kibirli"yim. Siz iyisiniz, siz mükemmelsiniz. Arkamadan atıp tutmalarınızla da erdeminizi anlamış oluyorum.
Az daha yüksekten uçun emi? Um rumdaaa değilsiniiiizzzzz.
"Aile" - 6, 7 cümle alıntıdır.
"Ben bu çağdan nefret ettim. Etimle, kemiğimle nefret ettim!" cümleleri ile dolaşıyoruz etrafta. Neden peki? Çünkü bu çağ sadece insani duygularımızın, sözlerimizin değil toplumun temel taşı olan 'aile' mefhumunun da içini boşalttı. En ufak konuda eskileri özlüyoruz hep. Bir yazı okumuştum aynen şöyle yazıyordu: "Eskiden çöp
Kızgınlık çok gürültülü oysa kırgınlık ne kadar sessiz.
Fyodor Dostoyevski
