Yaşayamadıklarımın altında hep ezildim ben..
Sevgisini göstermeyen, hiç bir sözüme inanmayan, hatalarımda en büyük cezaları bana layık gören ama başarılarımda tek bir cümle kuramayan bir anneye sahiptim.
Duygularımı saklama gereği duydum hep. Duyguları insanı zavallı gösteriyordu o zamanlar.. Çok sonra anladım ki duygularımı bilinmez o kuyunun dibine attığımda yaşama sevincimi de o kuyunun dibine gömmüşüm. Duyguları değilmiş insanı zavallı yapan.
Bir cümlede buluşamamak.. Dünyaya karşı gel, el ele ne yangınlardan sağ çık ama bir cümlede buluşama.. Bir insanla sohbet edemiyorsanız yaşadığınız yaşayacağınız her şey bir hiçten ibaret.