Modern dünya bizden hızlı davranmamızı istiyor. Zihinsel zaman hızlanırken duyguların zamanı kendi yavaş ritmi ile ilerliyor. Zihnin zamanı ile duyguların zamanı arasındaki yarık büyüyor. Görmezden gelinmiş, ihmal edilmiş, işlenmemiş duygular ise bir endişe nöbeti veya iç huzursuzluğu şeklinde bizi yokluyor.Bu endişeden kaçmak için daha çok hızlanıyor, hızlandıkça insanlığımızın dokusunu oluşturan duygularımızdan daha da uzağa düşüyoruz. Ve sonra, ileri yaşlardan geçmişimize baktığımızda kocaman bir boşluk görüyoruz , yapmak uğruna olmayı feda ettiğimiz,sevdiklerimizi yeterince sevmediğimiz,içimizde ifade edilmeyi bekleyen sözcükleri dillendirmediğimiz,sadece bize ait olan bir hikayeyi söze dökemediğimiz için, varoluşsal bir suçluluk hissine mağlup oluyoruz .
“Hayat bir çizgi değil” diyor bir Zen ustası , “ birbiri ardınca gelen şimdilerden ibaret.”
"Varlığının içinde doğmuş olan kendi özünü sevmediğin sürece o, başkalarına ışık saçamaz. Önce sen kendi üzerine bir ışık olmalısın, ondan sonra ışık yayılacaktır, başkalarına ulaşacaktır."
Okur Takip Önerileri
“Bir zamanlar tanrıya küfretmekti en büyük küfür , ama tanrı öldü ve böylelikle bu kafirler de öldü . Şimdi en korkunç günah yeryüzüne küfretmek ve anlaşılmaz olanın ciğerine yeryüzünün anlamından daha çok itibar etmektir !
Sayfa 7Kitabı okudu
“Sevmek için zaman ayırmak gerekir . Bilmek için zamana ihtiyaç duyarız . Güzelliği ancak zamana ayırarak fark ederiz . Zamanla olgunlaşırız . Lütfen yavaş gidiniz . “
Sayfa 38Kitabı okudu