Her alanda, asıl yenilgi, unutmaktır, özellikle de sizi neyin gebertmiş olduğunu unutmak, insanların ne derece hırt olduklarım asla anlayamadan gebermektir. Bizler, mezarın önüne geldiğimizde, boşuna şaklabanlık yapmaya kalkışmamalıyız, öte yandan, unutmamalıyız da, tek sözcüğünü bile değiştirmeden her şeyi anlatmalıyız, insanlarda gördüğümüz ne kadar kokuşmuşluk varsa, hepsini, sonra da yerimizi sıradakine bırakıp, uslu uslu inmeliyiz deliğin içine. Tüm bir yaşamı doldurmaya yetecek bir uğraştır bu.
Borgia'yım ben; iki, belki de üç defa Borgia. Herkese göre soyum bir bilmece; bana göreyse sır hayır, sırdan da öte, işkence. İtalya'da çeyrek yüzyıldır hiçbir isim Borgia'dan daha şeytanca gelmiyor kulağa; bunu bilmiyor olsam bile, her gün yeniden, yeniden öğrenirdim. Şöyle ağız dolusu küfretmek isteyen "Borgia!" diyor. Şu acınası dönemi, Roma'nın yozlaşmasını, İtalya'nın çöküşünü bir kelimede özetlemek isteyen, öfkesini kusuveriyor: Borgia! Düzenbazlık, kokuşmuşluk, zina, kara büyü, cinayet, ensest: Borgia! Ağız dalaşı, nifak, şehirlerle krallıkların bitmez tükenmez kavgaları, kuzey ve güneyin aç gözlü yabancılarca istilası, nefret, tamah, yenilgi, açlık, felaket, veba ve yaklaşan kıyamet günü: Borgia! Borgia kelimesinin bütün çağrışımlarını tam anlamıyla kavrayabilmek için İtalya'ya dönmem gerekiyormuş..
Sayfa 9 - Alfa KitapKitabı okudu
Kardeşlerim, balık baştan kokar! İnsan topluluklarında da bu böyledir. Kokuşmuşluk baştan tabana doğru yayılır."
İçimizde barındırdığımız kokuşmuşluk yoluyla metafizik hayvan oluruz.
Sayfa 130 - Metis YayınlarıKitabı okudu
Kardeşlerim, balık baştan kokar! İnsan topluluklarında da bu böyledir. Kokuşmuşluk baştan tabana doğru yayılır.
Sayfa 45 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
Bu düzen kendi kendisini ümitsizliğe buladı. Kokuşmuşluk içinde çöküp gidecek...
Gelişmiş zevk düşkünlerinin bıkkın damaklarına kokuşmuşluk gerek.
Sayfa 147
Cennetteki azizler ancak güzel ve temiz olabilirlerdi elbette.
Onları övmeye gerek yoktu.
Ama ya çamur içindeki azizler?
Bitmek bilmez harikalar onlardaydı işte. Hayatı yaşanmaya değer kılan şey buradaydı: Düşkünlüğün lağım çukurundan yükselen büyük ahlaki değerleri görmek; üzerinde çamur damlayan gözle ayağa kalkıp, uzaklardaki solgun güzelliğe bakmak; zayıflık, güçsüzlük, kokuşmuşluk ve hoyratlığın içinden kuvvettin, hakikatin ve yüce ruhsal ihsanların doğması...
