Unutulmuş sokaklarda kaybolmuşum,
İçimde bir sevda, ama o da unutuşta.
Gözlerimde bir parıltı, hatıraların yükü,
Her köşe başında bir iz, her adımda bir yara.
Kimsenin en sevdiği değilim,
Ama sevdim, derinlerden, sessizce,
Bir yıldız gibi kayarım karanlık gökyüzünde,
Belki bir gün, bir başkası gözüme yoldaş olur.
Gece üzerine örtülen yıldızlar,
Bir rüzgar gibi geçer, beni sarar,
Her fısıldadığım kelime, yapayalnız,
Sonsuz bir evrende kaybolmuş bir ses gibi.
Yalnızlık, dostum oldu en karanlık günlerde,
Ama yine de umut var, içimde bir ateş.
Düşlerin peşinde koşarken ben,
Belki de aşk, kaygılardan daha gerçek, daha derin.
Dört duvar arasında yankılanır duygularım,
Kendimle konuşur, yalnızlığıma eşlik ederim.
Hayat, bir labirent, kaybolduğum her yol,
Ama yine de ben, seni bulmayı beklerim.
Bir gün doğar mı bilmem, güneşin yeni hali,
Ama her sabah, umutla uyanırım yine.
Belki biri gelir, bir gün sıcak bir gülüşle,
Ve yalnızlığım, sevginin kollarında son bulur..
Düşün! Yüce Tanrı, birbirinin kollarında yatan iki sevgilininkinden daha güzel bir temaşa yaratmış mıdır? Bak onlara! Biri diğerinin kollarında, mutlulukla örtünmüşler!
Gece ile gündüz
Biri konağa girerken öteki çıkar
İkisi aynı anda içeride olmaz hiç,
Hep biri dışarıda, yeryüzünde
Öteki içeride, çıkmayı beklemektedir.
Biri ellerinde götürür ışığı
İnsanların sayısız gözlerine,
Öteki uykuyu taşır kollarında,
Ölüm’ün kardeşi Uyku’yu,
Sisli karanlığa bürünmüş belalı Gece.
Hızdan korkmuyordu, çünkü babasının kollarında iken başına hiçbir şey gelmeyeceğini biliyordu.
Sayfa 43Kitabı okudu
08.12.2024
Gece çöktüğünde dünya sessizleştiğinde yalnızlık daha gerçek, daha keskin oluyor. Ama yalnız değilim. Yanımda o var. Bana huzur veren her şeyin yolunda olduğuna inandıran kişi. O kadar masum ki, yanımda nasıl da çocuklaşabiliyor… Beni mutlu ediyor, hatta belki de en huzurlu hissettiğim anlar onun kollarında olduğum o anlar. Gözlerimi kapattığımda
